Ik schrik wakker. Met één hand graai ik naar een mobieltje terwijl de wereld om mij heen langzaam in focus komt. Zodra het beeldscherm oplicht en de kamer stopt met dansen, kickt de realiteit in. Het is kwart voor drie ‘s nachts. En wat ik dacht dat mijn wekker was, is in werkelijkheid de onderbuurman die niet kan slapen en daarom maar wat muziek heeft opgezet. Nèt wanneer ik er genoeg van heb en m’n voeten onder de warme dekens vandaan slinger, hoor ik schuin onder mij gerommel en een slaande deur; de buurvrouw. Ze is mij voor. En hoe. Een onafgebroken stroom aan kleurrijk Mokums drijft door het trappenhuis omhoog terwijl de buurman bijna hoorbaar ineen krimpt. Nog één laatste verwensing over waar hij zijn muziek in het vervolg mag laten en dan is het stil. Problem solved! …Toch?
Niet helemaal. Want waar het directe probleem – de geluidsoverlast – misschien snel was opgelost, is de spanning tussen de onderburen inmiddels om te snijden. Een koude oorlog die wellicht totaal vermeden had kunnen worden, als er op een andere manier was gecommuniceerd. Het doet me denken aan een team waar ik mee heb samengewerkt. Een leuke groep die door een heftig meningsverschil en de daarop volgende discussie totaal dichtklapte. Alle irritaties en ellende werden vervolgens opgespaard, om ze op een later moment als troefkaart in te kunnen zetten. Niet samenwerken, maar tegenwerken. De toon was gezet en er werd nauwelijks nog gepraat. Het heeft heel lang geduurd voor er weer voldoende onderling vertrouwen was om daar verandering in te brengen. Om die open communicatie beetje bij beetje weer op te pakken.
Ik ben dolblij dat mijn huidige team totaal het tegenovergestelde is. Nooit eerder heb ik deel uitgemaakt van een groep die zó mooi de agile mindset belichaamt, zo goed samenwerkt. En door bovenstaande voorbeelden realiseer ik mij des te meer dat zoiets helemaal geen gegeven is. Wat wij bereikt hebben, daar mogen we best trots op zijn. We zijn geen groepje individuen, maar een team. Één front. En niet alleen tijdens onze potjes lasergamen, maar ook als er productie-issues boven komen drijven. Nu krijgen we steeds vaker de vraag hoe we dat doen. Is er een geheim recept? Wat doen wij anders? Ik zou liegen als ik zei dat ik het wist, want hoe kweek je onderling vertrouwen? Hoe krijg je mensen zo ver om gemaakte fouten niet als iemands ‘schuld’ te zien, maar er samen verantwoordelijkheid voor te claimen?
Wat ik wel weet is dat je geen beste vrienden hoeft te zijn of altijd op één lijn moet zitten. Je moet samen naar hetzelfde doel toe willen werken. Het niet persoonlijk opvatten als duidelijk wordt dat jouw aandeel uiteindelijk overbodig blijkt, geschrapt wordt of beter had gekund. En natuurlijk ligt het ook aan hoe iemand zo’n boodschap communiceert. Als er midden in de nacht keihard in je gezicht geschreeuwd wordt, dan komt daar niets productiefs uit. Als je echter een manier vindt om netjes feedback te geven, vertrouwen te creëren en alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, dan is dat goud waard.
Wij gaan kijken hoe we die mindset over kunnen brengen naar andere teams. Hopelijk werkt het aanstekelijk, waarschijnlijk heeft het iets meer voeten in de aarde. Hoe dan ook; die team spirit, die gaan we verspreiden. Ik ben heel benieuwd naar wat daarvoor nodig is. Hoe zou jij daar in ondersteund willen worden? En wat gaat jouw team volgend jaar doen
